Eerlijk gezegd vind ik ‘ouderenfotografie’ niet zo’n mooi woord. Seniorenfotografie nog minder. Maar als je gezinnen fotografeert, ben je gezinsfotograaf. Als je bruiloften fotografeert, bruidsfotograaf. Dus ja, wat ben je als je ouderen fotografeert? Ouderenfotograaf. Of je het nu een mooi woord vindt of niet…
Toch probeer ik het woord te vermijden. Het klinkt me te stoffig en ik zie van die typische foto’s voor me. Van overdreven blije oma’s in felle kleuren of juist heel bedroefde mensen in zwart/wit. Dat is niet hoe ik de mensen om me heen én mijn eigen werk zie. En wanneer is iemand eigenlijk oud?
Ik zeg vaak maar gewoon dat ik fotograaf ben, en ouderen fotografeer. Ik fotografeer namelijk ook andere dingen en als om ouderen gaat, denk ik niet alleen aan hen maar ook aan familie. De foto’s die ik maak vertellen een verhaal over hun (groot)ouders, voor hen zijn het tastbare herinneringen. Maar afgelopen week realiseerde ik me dat de verhalen die ik mag vastleggen niet alleen heel waardevol zijn voor kinderen en kleinkinderen, maar ook een eerbetoon zijn aan de ouderen zelf. Aan die dingen die ze graag doen, hun eigen manieren, hun leven.
Ouderenfotografie: Het verhaal van oudere mensen in foto’s
Ik was bij een mevrouw die inmiddels haar 90e verjaardag al een paar jaar geleden had gevierd. Terwijl ik foto’s maakte, kletsten we wat. We hadden het over waarom ik fotografeerde en dat het nu zo anders was dan toen zij jong was.
‘Nu worden er al foto’s gemaakt voor ze goed en wel geboren zijn’, zei ze lachend. Maar ik merkte dat ze het toch ook wel jammer vond dat er van haar niet zo veel foto’s waren. Toen ze haar 90e verjaardag vierde moest ze zoeken naar foto’s, vertelde ze, en op de oudste foto die ze vond was ze denk ik een jaar of vier. Ze liet ‘m trots zien.
Ze vond het prachtig dat ik langskwam en genoot er zichtbaar van. Waar we tegenwoordig overal foto’s van maken, is er soms weinig aandacht om het hele verhaal te vertellen of iemand écht even in de spotlights te zetten. Die spotlights hoeven helemaal niet groots of bijzonder te zijn (mag wel natuurlijk) maar juist de kleine dingen uit iemands leven vertellen wie iemand is. Deze mevrouw haakt al haar hele leven; zo ken ik haar en dat vind ik echt heel bewonderenswaardig. Voor mij is ouderenfotografie dus het vertellen van het verhaal van, toevallig oudere, mensen. Persoonlijk, realistisch en warm.
Eerbetoon en waardering
Ik kom dan ook met heel veel liefde bij jouw (groot)ouders langs om hun verhaal vast te leggen. Voor jou, als herinnering, maar juist ook voor hen als eerbetoon aan hun leven en waardering voor wie ze zijn. En als je me daarvoor ouderenfotograaf noemt? Prima. Ik ga m’n best doen die functietitel te omarmen en er m’n eigen draai aan te geven. Wie gun jij zo’n eerbetoon?
